Omloop van het Hageland

Vandaag was de openingswedstrijd van mijn seizoen. Starten met een UCI 1.2 koers betekent dat je gelijk volle bak aan de slag mag. Aangezien het ook mijn allereerste UCI 1.2 koers was, had ik tot doel gesteld om de finish te halen. De wedstrijd bestond uit een aanloop van ±50 km met als afsluiter een kasseien klim, alvorens we de plaatselijke ronde van 13 km in zouden gaan, welke we vijf keer zouden rijden. In de plaatselijke ronde zat ook nog een mooie, maar zware beklimming. De finish lag na 120 km koers.

Om 8.30 uur gingen we al op pad om via Breda naar Tielt-Winge te rijden, waar we lekker op tijd aankwamen en daardoor rustig konden omkleden en nog even warm rijden. Rond 13.00 uur mochten we het podium op voor de ploegenvoorstelling, waarna om 13.30 uur de koers zou starten.

Ik had vandaag nog tot doel gesteld om zo goed mogelijk van voren in het peloton te rijden. Na de neutralisatie ging het tempo lekker omhoog en zat ik zo op 2/3 in het peloton. Voor het mooie eigenlijk te ver van achteren, maar meer zat er nog even niet in. Er werd erg nerveus gekoerst en het is een wonder dat er geen valpartijen ontstaan zijn. Na 50 km kwam de kasseien klim en omdat ik weinig tot geen parcours kennis had, zat ik aan het begin van deze klim te ver van achteren. Tijdens de klim nog goed op kunnen schuiven, maar bovenaan zat er toch een gaatje met het peloton. Gelijk volle bak gas en tussen de auto's weer mijn weg naar het peloton weten te vinden. Daar aangekomen zat uitrusten er niet bij, want er kwam gelijk een klim aan. Daar werd ik goed opgevangen door mijn ploeggenoten, die op het juiste moment even riepen dat ik door moest trappen. Dat geeft net dat beetje extra om door die verzuring heen te trappen, waarna ik de ronde erna gelukkig even kon bijkomen in het peloton. Door alle chaos en onrust had ik namelijk het eerste uur nagenoeg niet gedronken en al helemaal niet gegeten, dus nu maar even een inhaalslag gemaakt.

De rest van de wedstrijd bestond toch vooral uit overleven, omdat het gaatje dichtrijden na de kasseien, toch wel veel energie had gekost. Met elke ronde die ik nog in de koers zat, kwam ook het besef dat ik deze wedstrijd best nog wel eens uit zou kunnen gaan rijden. Dat gaf echt een hoop moraal en dat maakte dat ik ondanks de kramp in mijn benen in de voorlaatste beklimming toch kon doorzetten. Tot 15 km voor het einde kon ik in de staart van het peloton blijven, maar daarna kwam er een klein gaatje tussen het peloton en mijn groep dat uit zo'n 30 dames bestond.

In de laatste ronde een beetje mijn krachten gespaard, zodat ik na 120 km koers nog energie overhad om niet als laatste over de streep te komen.

Uiteindelijk ben ik op een 89e plek gefinished waar ik zelf erg tevreden mee ben. Ik heb weer veel geleerd, flink afgezien, maar ook met veel plezier gekoerst.

Doelen voor de komende wedstrijden blijven finishen en proberen goed van voren te koersen. Hierbij kan ik nog veel leren van mijn ploeggenoten.

Eerst volgende wedsrijd is de Drenste Acht op donderdag 12 maart (UCI 1.1).