Novilon Cup: dit hoort ook bij Topsport
Zondag 15 maart stond de tweede wedstrijd in Drente op het programma. Ook hier weer een UCI 1.2 koers met de gehele wereldtop aan de start. De hoop was dat die wereldtop misschien nog wat vermoeid was van de wereldbeker wedstrijd op zaterdag, maar helaas was niets minder waar.
vlnr: Geerte, Hilde, Charlotte, Angelique, Myrthe en Kirsten
Alle randzaken rondom de start waren voor mij niet optimaal, maar mogen nooit een excuus zijn. Tenslotte is dat voor het hele peloton gelijk. De temperatuur was wat koud (6-8 graden met een koude, harde wind), vooral na die mooie koersdagen van afgelopen week. Na het omkleden op het terrein bij Novilon, reed het peloton gezamenlijk naar de start in Coevorden, om daar als team de startlijst te tekenen en vervolgens te starten. Wanneer het zonnetje schijnt is dit vast een goed plan, maar bij deze temperaturen betekende het dat ik te lang in de kou heb gestaan, waardoor ik koud en wel aan de start verscheen.
Na mijn race van donderdag, had ik als plan om vandaag zo goed mogelijk van voren te gaan rijden, om op die manier zo lang mogelijk in koers te blijven en misschien wel de finish te halen. In de neutralisatie was het al erg nerveus, lag de eerste al op de grond, maar zaten om mij heen nog wel toppers als Kirsten Wild. Mijn tactiek: die in de gaten houden en zodra zij gaan schuiven, mee naar voren proberen te schuiven.
Na een neutralisatie van een aantal kilometers, werd de koers vrij gegeven en trok het binnen een kilometer op de kant en was het peloton in now-time verbrokkeld. Helaas was de kou bij mij echt op de spieren geslagen en de eerste trap die ik deed, leverde weinig snelheid op. Daardoor kon ik gelijk in de achtervolging, om toch nog bij een groep te kunnen aansluiten. Tussen de auto's geprobeerd om mijn spieren warm te rijden en daarna op de schuiven, want het gaatje met de staart van het peloton was misschien een meter of 50. Te doen dus, vond ik zelf. Met elke trap die ik deed, warmde ik op en kon ik weer harder rijden. Echter, met de harde wind erbij, kwam ik nooit dichter dan tot 10 meter van het peloton.
Na 30 km was het dan ook einde koers voor mij. Na nog eens 15 km stond onze soigneur op mij te wachten, waardoor ik kon gaan opwarmen in een lekkere warme auto.
Daar hoorde ik dat de groep waarin mijn ploeggenoten zaten, na 50 km uit koers werd gehaald. Zij zaten in een groep met onder andere oud-wereldkampion Bronzini.
De rest van de rit hoorden we via de koersradio dat de een na de andere groep uit koers werd gehaald en uiteindelijk hebben maar 47 vrouwen de finish bereikt. Dat laat wel zien hoe zwaar de koers voor iedereen was. Voor mij een wat frusterende dag, omdat ik voor mijn gevoel nooit echt in koers heb gezeten. Ik heb echter de keuze gemaakt dit jaar om op dit niveau mijn wedstrijden te willen rijden en dan hoort dit er ook gewoon bij. Topsport is hard.
Het betekend ook dat ik voor volgende week nog gemotiveerder ben om een mooie wedstrijd te gaan rijden in Lierop.
