Wieleregoïsme

Deze week geen wedstrijdverslag, maar eens wat anders. Tijdens het trainen laat ik mijn gedachten vaak de vrije loop. Soms gebruik ik het om los te komen van mijn werk, of moeten er nog boodschappen komen, waar wil ik heen op vakantie en dat soort zaken. Er zijn ook momenten waarbij ik wat diepzinniger bezig ben en mij afvraag of ik het wel kan maken om mijn leven te leven op de manier zoals ik het nu doe.

Foto: Augustus 2014 - bijtanken in Zell am See

Wielrennen op het niveau waar ik nu sta, betekent dat je een hoop voor je sport moet doen, maar dat je er ook veel voor moet laten. De keuzes die ik daarvoor maak, hebben allemaal met mij te maken. Steeds vaker vraag ik mij af of ik dat wel kan maken. Wie in mijn omgeving hebben/krijgen te maken met mijn keuzes? Begrijpen ze mijn keuzes? Vind ik belangrijk dat mijn keuzes begrepen worden? De keuzes aan mezelf te rechtvaardigen, daar heb ik geen problemen mee. Dat zou ook niet moeten, want dat zou betekenen dat ik heel snel moet stoppen met wielrennen en wat anders gaan doen. Waarom heb ik er geen moeite mee? Ongeveer 95% van mijn trainingen voer ik met heel veel plezier uit. Die andere 5%? Jullie denken dan vooral aan regen, wind en kou. Ik niet. Natuurlijk fiets ik het liefste in een zonnetje en windstil, maar de zwaarste trainingen zijn voor mij op de dagen voor en na een wedstrijd, waarin je een wedstrijdvoorbereiding verwerkt of juist het uitrijden na een wedstrijd. Het leuke aan fietsen vind ik namelijk het jezelf uitdagen, beetje spelen op de fiets, viaductje oprammen, Utrechtse Heuvelrug onveilig maken en ga zo maar door. Een wedstrijdvoorbereiding komt veel nauwer. Natuurlijk moet je het lichaam even een paar prikkels geven, maar verder bestaat het uit 90 min vooral jezelf inhouden. En de dag na een wedstrijd? Dan is het belangrijk om actief te herstellen en een viaductje oprammen hoort daar helaas niet bij. Een tweede reden waarom ik alles goed kan rechtvaardigen, is na een wedstrijd waarbij ik tevreden uit de koers terug kom. Het gevoel van het uitrijden van je eerste UCI 1.2 wedstrijd is onbeschrijvelijk. Of merken dat je elk seizoen nog sterker wordt en harder kan dan dat ik ooit voor mogelijk had gehouden.

Alles wat het wielrennen mij geeft, is toch echt voor mij. Een verjaardag afzeggen, omdat je op zondag koers hebt en het echt niet ziet zitten om te laat in bed te liggen? Voor de jarige niet leuk en wat heeft die eraan dat ik de dag erna een sterke wedstrijd rijd?

Is het leuk voor je thuisfront om de hele week pasta te moeten eten, omdat ik een belangrijke wedstrijd heb, waar ik vervolgens ook nog eens moet afstappen?

Of hoe zit het met Pasen, waarbij de familie je graag wilt zien en ik alleen maar kan denken aan rust, omdat ik zo snel mogelijk weer fit wil zijn en wil koersen en er daardoor echt niet aan moet denken om een paasweekend vol met afspraken te hebben?

En niet onbelangrijk: mijn werk. Kom ik weer aan of ik een (mid)dagje vrij kan nemen, omdat ik mag koersen op het hoogste niveau, terwijl ik ook wel weet dat het er deadlines lopen.

En waarvoor allemaal? Zodat ik op het voor mij hoogst haalbare niveau kan wielrennen en ik daar heel gelukkig wordt. Is het zichtbaar voor de buitenwereld? Voor hen is het soms lastig in te schatten dat een 87e plek in een UCI koers echt heel goed is. En nee, ik ga daar nog geen top 10 rijden, want zover ben ik niet en tegen een echte prof kan ik ook nog niet op.

Kortom, ik doe en laat zelf veel voor mijn sport, maar verlang ook van mijn omgeving een hoop. Voor een ieder die mij de ruimte geeft om mijn sport op deze manier te beoefenen, alvast bedankt voor het begrip!