Seizoen zit erop

Het seizoen zit er op, dus tijd voor een evaluatie. Kan ik die gelijk meenemen als ik het seizoen met de trainer ga doorspreken :-).

Voor nu een soort van relatieve rust en tijd voor een sociaal leven. Ik probeer hierbij te leren van onze kat, maar zo lui ga ik denk ik nooit worden.

Bedankjes

Ik wil deze blog alleen wel eerst beginnen met een bedankje. Het voelt soms een beetje raar. Ik rijd mijn wedstrijden op elite-niveau en ja, ik doe er veel voor, maar prof ga ik niet worden en toch heb ik een trainer, ga ik regelmatig naar de masseur en raadpleeg ik een diëtiste. Best wel profi dus. Helemaal met zo'n kwakkelend seizoen als dit jaar, voelt het soms wat gek en misschien iets te veel van het goede. Echter zorgen deze mensen er wel voor dat ik binnen mijn mogelijkheden op zo'n hoog mogelijk niveau kan komen. En daar mogen ze ook best voor bedankt worden. Dus...

Paul, bedankt voor alle schema's, het tussentijds aanpassen, snelle reacties op appjes en soms ook gewoon voor het luisterend oor, als ik wat vertrouwen mis.

Monique, bedankt voor de fijne massages en het stukje ontspanning. Ik kom altijd weer herboren thuis (ook als je op minder zachtzinnige wijze mijn benen onder handen genomen hebt).

Chris, Ingrid en Harry: bedankt voor de kansen die ik elk seizoen van jullie krijg en de goede zorgen voor het team. Het maakt dat ik een stapje extra doe en dat ik met veel plezier rondrij. Zonder dat weet ik niet of ik na mijn zware blessure ooit terug was gekeerd in het wedstrijdrennen. Hopelijk komend seizoen wel weer met iets betere uitslagen.

Evaluatie

Vorige winter dacht ik dat maart/april wel haalbaar zou zijn om weer wedstrijdfit te geraken. In februari/maart heb ik echter elke datum losgelaten, omdat ik plezier kwijt was, mijzelf er niet toe kon zetten om te trainen of dat mijn lichaam gewoon echt niet meer wilde. Op een gegeven moment dacht ik zelfs dat ik dit jaar überhaupt geen wedstrijd meer zou rijden. Ergens zo eind april (toen ook de zon weer begon te schijnen) begon ik mijn fiets te missen, nadat ik hem na het trainingskamp in februari eigenlijk niet meer had aangeraakt. Gelijk maar even een weekje Mallorca geboekt en in die week wist ik weer waarom ik wielrennen eigenlijk zo leuk vind. Het was een heerlijke week, zonder schema's, maar gewoon het plezier vinden en uurtjes maken op de fiets. Het werden er uiteindelijk veel meer dan verwacht, want ik werd er niet echt moe van en vond het vooral veel te leuk. (En Esther gelukkig ook, tenslotte waren we wel samen op pad) Daarna ging het heel snel en voor ik het wist reed ik mijn eerste wedstrijd van het seizoen. En dat ging nog best aardig ook. Helaas kwamen er ook nog wel een paar terugslagen. Echt lekker in het peloton zat ik niet, waardoor ik eigenlijk altijd te ver van achteren zat. Dus als er een breuk in het peloton kwam, zat ik altijd in de verkeerde groep. Ook was mijn niveau erg wisselvallig. Een weekendje goed en dan weer een weekendje slecht. En echt een duidelijke oorzaak kon ik niet aanwijzen. Behalve dan een gebrekkige basis. Op het laatste moment wel mee naar Tsjechië voor een hele gave etappekoers. Die verliep niet zoals gehoopt en ik had er een weekje vakantie voor nodig om er mentaal van bij te komen. Ik had in Tsjechië graag heel goed willen rijden, zowel voor mijzelf als voor de ploegleider, die mij meenam. Achteraf misschien makkelijk om te zeggen dat de wedstrijd echt te vroeg kwam, maar omdat ik wel op tijd ben afgestapt heeft het mij uiteindelijk heel veel opgebracht. Fysiek ben ik er alleen maar sterker van geworden.

In augustus/september heb ik vooral criteriums en trainingskoersen gereden en daar kwam ik steeds beter in vorm en ook reed ik steeds beter in het peloton. Langzamerhand begon mijn lichaam ook weer te doen, wat ik herkende. Tot die tijd voelden mijn benen niet altijd als die van mijzelf aan.

Op het NSK met een parcours dat ik echt op mijn lijf geschreven was, wilde ik nog één keer knallen en laten zien wat ik kan. Echter was die koers na 20 km door een valpartij voorbij. Ik had er een ritje van 70 km naar huis voor nodig om weer een soort van aanspreekbaar te zijn, zo teleurgesteld was ik.

En momenteel? Het seizoen is afgelopen, maar ik fiets nog steeds veel en met heel veel plezier. Ik ga deze winter lekker fietsen, mountainbiken en hardlopen. En dus wat aan mijn sociale leven doen (zie foto onderaan de blog).

Conclusie

Al met al moet ik van mijzelf tevreden terugkijken op het seizoen. Waar ik op een gegeven moment dacht dat ik geen wedstrijd meer zou rijden, heb ik uiteindelijk nog best veel gereden. Iets te vaak een #dnf naar mijn zin, maar ze zijn wel verklaarbaar.

Komende woensdag ga ik met de trainer aan tafel voor een verdere evaluatie en om te kijken hoe we het komend jaar gaan aanpakken. Nieuwe doelen stellen en de bijbehorende trainingsaanpak bespreken. Laat 2017 maar komen en omdat dit mijn laatste wedstrijdjaar bij de elite gaat worden, hoop ik er alles uit te halen wat er in zit. (De plannen voor na 2017 liggen er ook al, maar die horen jullie vanzelf wel een keertje).