Het seizoen is geopend

Mijn eerste wedstrijd was alweer twee weken geleden, maar ik heb even nodig gehad om hier nu echt iets zinnigs over te kunnen schrijven. Nu zitten er al weer twee wedstrijden extra in mijn benen, dus mooi moment op de seizoensopening eens op papier te zetten. Het is wel een lang verhaal geworden, daarom eerst gewoon wat koersfoto's.

We beginnen met Drenthe, dan kunnen we daarna snel door naar iets leuks. De hele winter heb ik hard getraind om in maart/april een eerste vormpiek neer te kunnen zetten. Ik voel mij dus goed en had echt zin in de wedstrijd. Mooi parcours en pittig deelnemersveld, omdat de dag ervoor de Ronde van Drenthe (Worldtour) werd gereden. Ik werd volledig in luxe door Harry thuis opgehaald en hop naar de koers. Daar was alles top geregeld door Chris en Ingrid. Even warm rijden, nummers opspelden, steeds iets nerveuzer worden en dan toch naar de start. Waarom wilde ik dit ook al weer? Meestal weet ik dat tijdens de koers wel weer ergens, maar vandaag niet. Na de neutralisatie werd de koers gelijk hard gemaakt en brak het peloton in meerdere stukken en ik zat niet goed gepositioneerd. Dat werd per direct achtervolgen, maar het eerste peloton hebben we nooit meer terug gezien. De koers was definitief voorbij na een kleine 50 km. Ik baalde echt ontzettend, want nu had ik mijn benen nog niet echt kunnen testen en plezier had ik er ook niet aan beleefd.

Ik had er zo de balen in, dat ik het weekend erop een reset weekend heb ingepland. Drie dagen zonder een fiets, dat was erg lang geleden. Het was toetsweek bij ons op school, dus ik heb veel nagekeken, lessen voorbereid en mijn werkkamer opgeruimd. Op zondag ben ik met Esther de stad in geweest, waar we lekker hebben lopen slenteren en shoppen (hoe blij kun je worden van een nieuwe drinkfles en yoghurtbeker.... heel blij) en zijn we neergestreken bij een koffietentje. Het was lang geleden dat we hier de tijd voor genomen hadden.

Na dit weekend was ik best wel weer opgeladen en na nog een bijklets sessie met mijn trainer, kon ik er echt weer tegen aan. Zeker met de twee wedstrijden in Duitsland in het vooruitzicht. Het werden een paar dagen met pittige trainingen, veel spierpijn, de man met de hamer tegen gekomen, maar ook met erg veel plezier. Ik zat eindelijk weer op mijn tijdritfiets, de training op woensdag heb ik grotendeels met Geerte kunnen afwerken (bijkletsen en op de heuvelrug even kort afzien) en vrijdag zat ik alweer in Esplingerode (vlakbij Göttingen).

Vrijdagochtend vroeg de auto in, bij het wegrijden bedenken of je echt alles hebt en dan na 300 km bedenken dat het niet zo is. Gelukkig kun je bidons en sportdrank ook in Duitsland kopen. Om 11.30 uur was ik bij het pension, waar mijn kamer al klaar was en ik er eerder in kon. Heerlijke service. Even lunchen en rond 13.00 uur zat ik op de fiets. Eerst een stukje met wat klimmetjes, gewoon omdat het kon en ik het zo leuk vind en daarna parcoursverkenning voor de wedstrijd van zaterdag. Mooi rondje, beetje hoogtemeters en open vlakte dus met veel wind kan het op de kant. En wind stond er op vrijdag...

... maar niet op zaterdag. In Duitsland is het deelnemersveld altijd wat kleiner, dus starten er meerdere categorieën tegelijkertijd. Dit keer dames/junior(inn)en/u17. Dat is dus altijd chaos. Geen neutrale start, dus de start was pittig, maar zo raak je wel gelijk de halve groep kwijt. Echter door wedstrijden in wedstrijden is het lastig om tactisch goed te rijden, zeker als eenling in het peloton. Mijn oude Duitse teamgenoten zijn tegenwoordig concurrenten namelijk. Af en toe werd er flink doorgetrokken, maar het viel ook regelmatig weer stil. Als eenling ervandoor gaan, was geen optie had ik al gezien, want alle vluchtpogingen werden snel weer teniet gedaan. Dan maar verstoppen in het peloton en energie sparen, tenslotte was er op zondag ook nog koers. Met een flink uitgedund peloton gingen we de laatste ronde in en ik heb mij gewaagd in de eindsprint, maar merkte dat ik daarin nog ervaring te kort kom. Een nette 5e plek was het resultaat en dat is voor nu voldoende.

Na de wedstrijd door naar Leipzig. Ik zeg wel eens "Home is where my bike is", met mijn fiets in Leipzig ben ik zeker thuis. Dit keer geen hotel, maar gewoon bij vrienden in huis, in de avond hapje eten met bekenden en op tijd naar bed. Nou ja, soort van dan. Met de zomertijd die dan ook nog eens ingaat, werd het toch een kort nachtje. Na een flink ontbijt, even de fiets op, want de wedstrijd van gisteren zat nog wel een beetje in mijn benen. Daarna benen omhoog, nog even wat drinken en op naar de start. Nummer ophalen, op laten spelden en warm rijden. Ik had tegen een paar mensen uitgesproken dat ik vandaag heel graag voor het podium wilde gaan. Eigenlijk durfde ik het niet hard op te zeggen, maar soms helpt het wel om zo’n doel te stellen en deze toch een beetje uit te spreken. Als niet-sprinter is een puntenkoers natuurlijk niet het makkelijkste om voor een podium te gaan, maar ik voelde mij goed en had er echt zin in. Het parcours…. 750 meter de ene kant op, een bocht van 180 graden waarin je praktisch stil komt te staan, weer 750 meter en dan weer zo’n lekkere bocht. Remmen en optrekken en dat een half uurtje lang. Ik had al snel door dat ik maar het beste als een van de eerste de bocht door kon gaan, want dat kostte het daarna minder energie en ik kon dan ook makkelijker een aanval inzetten. Mijn eerste aanval was na 500 m en daarbij brak het peloton gelijk in stukken. Daar ben ik nog zo’n twintig keer weggesprongen voor mijn gevoel, maar echt ruimte kreeg ik niet. Uiteindelijk is het een ronde gelukt om vooruit te blijven en daarmee kon ik mooi de volle punten pakken. Mijn eindsprint was beter dan ooit, maar nog niet voldoende, waardoor het de tweede plek opleverde. Een zwaarbevochten tweede plek, met erg veel plezier kunnen koersen en een betere intervaltraining bestaat er niet.

Het was een top weekend met zomerse temperaturen, ik zie er weer uit als een zebra, het moraal is terug en heb ook nog weer wat geleerd in de koers. Nu herstellen en op naar de Pajot Hills Classic komende woensdag.