Altijd weer die titels...
Mijn laatste blog is alweer veel te lang geleden, maar nu heb ik er eindelijk tijd voor gemaakt. Ik waarschuw al wel vast dat hij best lang geworden is. Gelukkig ook met genoeg beeldmateriaal en heel veel onzin.
Nu zou ik natuurlijk een iets moeten neerzetten dat jullie zo nieuwsgierig maakt dat jullie allemaal tot het einde doorlezen, maar ach, mijn blog is er grotendeels ook voor mijzelf. Het is een soort fietsdagboek met alle mooie en soms ook minder mooie dingen die ik met fietsen tegen kom. Zo ook dit keer. Kijk dus maar hoever je komt ;-)
Heerlijke trainingen, goede wedstrijden, #dnf’s, onzekerheden, bevestigingen, moraal en…. ok, toch een nieuwsgierige prikkel… het is rond, zwart, het zegt "zoefzoef" en ik mag het een weekje lenen…
Ik wil overigens even melden dat ik deze blog in volledige nuchtere toestand heb geschreven, maar dat ik een soort van baldadige bui heb of zo, zodat er volgens mij niet heel veel zinnigs op het scherm terecht is gekomen :-) Oh ja en korte samenvatting: het gaat over fietsen en lieve mensen.
Degene die mij een beetje kennen, weten dat ik het leven met zoveel mogelijk humor probeer te zien. Neem het niet te serieus en vooral mij ook niet altijd, dat doe ik zelf namelijk ook niet. Behalve natuurlijk voor mijn leerlingen, oh wacht… nee die weten ook wel dat ik graag een grapje maak. Als ik in sommige wedstrijden om mij heen kijk, dan zijn er rensters die het koersen en alles er omheen soms wel te serieus nemen. Neem nu het NK voor de jeugd in Amersfoort. Super leuk georganiseerd, goede sfeer en altijd mooi om het jonge talent aan het werk te zien. En dan komt er ineens een kind (want NK jeugd is t/m 14 jaar) met een fiets van meer dan 3000 euro voorbij. Sorry, maar dat vind ik dus echt niet kunnen. Ze worden er over het algemeen ook vrij arrogant van en dat ga je echt niet helpen als je ooit de top zou willen bereiken.
Sinds kort help ik bij WV Eemland mee bij de trainingen, super leuk om te doen en natuurlijk moedig je je eigen pupillen dan ook zeker aan op het NK. Maar zonder je helm en standaard fietsshirt duurt het dan soms toch even voordat ze je herkennen, maar dat heb ik zelf ook als ik rensters uit het peloton zie lopen. Helemaal niet erg en als ze dan blij roepen ‘Je bent écht gekomen’ word ik ook helemaal blij. Ze hebben het allemaal hartstikke goed gedaan en ga allen zo door! Ik blijf in ieder geval met veel plezier meehelpen bij de trainingen en wil komend seizoen mijn WT2 diploma gaan halen, zodat ik verder met deze jeugd aan de slag kan.
Wat is er verder de afgelopen tijd verder nog gebeurd… de combinatie van werken, trainen, doelen halen en een opleiding afronden is zelfs voor deze amateur ADHDer wat aan de vele kant geweest. Hierdoor heb ik niet altijd mijn goede niveau kunnen vasthouden, was ik zo nu en dan uit mijn hum en werd mijn stressniveau iets te hoog, omdat ik het gevoel had mijn werk nooit af te krijgen. Gelukkig heb ik dan veel steun aan mijn wederhelft, mijn trainer, de masseur, collega's en vrienden (in willekeurige volgorde), dus sorry en bedankt!
Ondertussen is er iets meer rust in mijn lijf en hoofd gekomen en kijk ik uit naar de komende weken, daarover zo meer (jee, weer iets om jullie nieuwsgierig te maken).
Een kort overzicht van mijn wedstrijden sinds ik weer terug ben in Nederland
30 april: TT in Almere, 35 km met 39,7 km/h en een vierde plek bij de dames. Een goed gevoel aan over gehouden, paar kleine puntjes van aandacht, maar alle verbeterpunten vanuit de vorige tijdrit goed aangepakt.
7 mei: kasteelrondje van Mill: technisch goed gereden, maar totaal geen power in mijn benen. Toen er een kopgroep wegreed, reageerde ik 1 seconde te laat en met deze benen kon ik het gat niet meer dichten. Even uitgerust in het peloton en gezorgd dat ik een goede laatste ronde kon rijden (een aandachtspuntje) en met de 13e plek, werd ik 7e in de pelotonsprint. Klein peloton, maar dat ik mij er überhaupt aan waagde was al een grote overwinning op mijzelf. En wat doe je als je traag geworden bent: trainen op snelheid. En dat gaat het beste achter de scooter en gelukkig heb ik dan zo’n aardige collega die mij een middagje op sleeptouw neemt.
13 mei: Draai rond de Kaai. Een beladen wedstrijd voor mij. Hier ging ik twee jaar geleden zo hard onderuit dat ik in zo’n mooie gele auto met geluid en hoge snelheid naar zo’n heeeeeel groot gebouw met allemaal mensen in witte jassen werd gebracht. Oh en natuurlijk de enorme wereldreis die Esther moest maken om mij daar weer vandaan te halen, moeten we natuurlijk ook niet vergeten. Ik wilde deze wedstrijd heel graag rijden en in de stromende regen ging dat nog goed ook. Uiteindelijk werd ik 13e waar ik best tevreden mee was en niet gevallen, ook niet onbelangrijk.
14 mei: Dwars door de Westhoek (UCI 1.2): vanaf kilometer 1 zat ik niet lekker op mijn fiets en dat had weinig met mijn zitvlak of benen te maken. Het was vooral een mentale strijd om mijzelf vooraan het peloton te krijgen en de wil hebben om te strijden voor een plek in het peloton. Het lukte niet en toen het peloton brak, zat ik daardoor te ver van achteren en kwam ik in een groep achter peloton terecht. Steeds op zo’n 30-60s van het peloton, maar het gat hebben we nooit kunnen dichten. Na een kleine 100 kilometer werd onze groep (±30 rensters) helaas uit koers gehaald. Ontevreden, balend en onzeker kwam ik deze wedstrijd uit. Ik moet dit kunnen, waarom komt het er dan niet uit. De keuze gemaakt om even geen klassiekers te rijden, maar alleen tijdritten en criteriums. Daar het goede gevoel ophalen en dan komen die klassiekers wel weer. Moeilijk besluit, maar het heeft uiteindelijk rust gegeven en het is ook nog eens goed uitgepakt (shit, weer een dingetje om jullie nieuwsgierigheid te wekken…. oh als dat maar goed gaat).
Oh en had de scootertraining geholpen? Absoluut, ik had nog wat zware benen, maar de hogere snelheden kon ik al weer veel makkelijker draaien. Voor herhaling vatbaar dus. Nu moet er af en toe natuurlijk ook gewoon ontspannen worden, dus dat doe je dan met de zogenoemde koffierondjes.
20 mei: TT in Zundert en mijn eerste TT podium: blije Wammes dus en uiteindelijk ook een hele blije Bouman, want er zat een grote doos bonbons bij, die ik netjes heb afgegeven, in plaats van het bosje bloemen. Verder zat er ook nog een speciaalbiertje bij, die natuurlijk naar mijn collega gegaan is vanwege een middagje afzien op de scooter. Tijdens de tijdrit kwam ik totaal niet in mijn ritme en vond ik het echt loodzwaar, maar uiteindelijk bleek het toch genoeg te zijn voor een gemiddelde van 40,2 km/h, dus ja, dan mag je niet ontevreden zijn. Harder had het die dag ook gewoon echt niet gekund. Puntjes van aandacht: zeker nog wel wat dingetjes gevonden, maar qua opbouw was het gewoon een goede rit.
27 en 28 mei had ik een dubbelprogramma, niet alleen twee koersen op de agenda, maar Esther en ik hebben er ook een weekendje weg van gemaakt. Beide koersen waren in het zuiden van het land, dus zijn we tussendoor naar een B&B gegaan. Een weekend waarbij we moesten koersen bij +30 graden en daar kan deze Wammes niet zo goed tegen. Op zaterdag in Westerhoven kwam ik een soort van per ongeluk los van het peloton en dat betekent solo gas d’r op. Een paar rondjes vooruit gereden, maar bij deze temperaturen trok mijn lichaam die hoge hartslag niet zo goed, dus uiteindelijk weer terug in het peloton. Beetje bijgekomen en vooral zoveel mogelijk energie gespaard. Dat resulteerde in een 17e plek en een envelopje die ik aan de grote baas heb afgestaan voor het supporteren. Op zondag nog de Ronde van ’t Ginneken gestart, maar na 10 km afgestapt (de tweede DNF uit de intro), omdat mijn lichaam toen al oververhit was. Dan maar naar huis en Jos van Emden de afsluitende tijdrit van de Giro zien winnen. Emotie in het kwadraat en wat kan sport soms mooi zijn. Oh ja en geloof dat ene Tom uit Maastricht die dag ook de Giro won.
Na het afstappen in Breda was het een week kwakkelen. Slecht slapen, last van mijn buik, ik zat mijzelf in de weg en iets te druk op het werk. Op zaterdag toch maar proberen om nog een trainingskoers te rijden, maar dat was geen succes en daar werd ik dan ook wel weer een beetje onzeker van. Mijn wattages zijn ook wat minder dan in het begin van het seizoen en als je dan zelfs in een trainingskoers af moet stappen, dan helpt dat niet heel erg. Zeker met de districtskampioenschappen die eraan komen.
5 juni: districtskampioenschap op de weg: temperatuur wel aardig, volledig onzeker over waar ik sta, maar er waren nog kostbare NK punten te halen, dus volle bak aan de slag. Waar in de eerste ronde de achterdeur wagenwijd openstond, bevond ik mij zelf nog steeds in de eerste groep en daar heb ik de hele wedstrijd gezeten. Weliswaar in het laatste wiel, maar ik zat er bij. In de laatste ronde was het wel helemaal op, dus een eindsprint zat er niet meer in, maar de 25e plek leverde wel die gewenste NK punten op. Moe, maar voldaan weer terug naar huis. Missie 1 van deze week geslaagd.
7 juni: twee dagen later stond het DK TT op het programma. Dankzij mijn collega’s kon ik daar aan de start staan. Aangezien ik voor Breda koers, moet ik ook in dat district mijn kampioenschappen rijden en de tijdrit was dus best een eind van huis. Op tijd vertrekken, nog even het parcours verkennen, uitrusten en warmrijden. Samen met mijn ploeggenoot Alicja en de onmisbare Harrie gingen wij richting Wernhout. Parcours verkennen was inderdaad best handig, Harrie mee ook, want… mijn fiets werd afgekeurd (lang leve de regels van de UCI) en Harrie heeft dat in orde gemaakt, terwijl ik op mijn andere fiets kon warm rijden. Verder brak mijn remkabel nog voordat ik moest starten en daar kon niets meer aan gedaan worden, dan maar met 1 rem op pad. Tijdens de TT nog in de weg gezeten door de jury (moesten het rondje twee keer rijden en bij de eerste keer over de finish moest je over een andere mat dan de tweede keer, maar de jury stond in de weg, dus dat ging niet) en in de tweede ronden was ik mijn focus compleet kwijt. Uiteindelijk nog wel terug gevonden, maar met nog een flinke wegschuiver in de laatste bocht (acrobaat Wammes voor al uw partijtjes in te huren), zat er geen goede tijd in. Ongelooflijk balend en teleurgesteld kwam ik over de finish. Had ik nu hiermee mijn NK tijdrit kwalificatie verprutst? Een gemiddelde van 39,6 km/h is niet heel slecht, maar als je dan ziet dat je eerste rondje 41 km/h is geweest, dan is het ongeloof zonde en stom dat het tweede rondje zo is verlopen. Of zou er dan toch nog goed nieuws komen… ja hoor, meer nieuwsgierigheid :-P
Aangezien ik het weg NK had gehaald, ben ik op zaterdag 10 juni maar eens naar Montferland afgereisd om het rondje te verkennen. Zou ik dan toch maar het tijdritrondje ook mee nemen? Wel… stel voor dat… niet… nog grotere teleurstelling. Waarom uiteindelijk wel: de stel voor dat natuurlijk, maar ook: kijken op tv is nog veel leuker als je het rondje zelf in de benen gehad hebt, je weet dan veel meer hoe het voor een renner/renster aanvoelt, dus toch maar wel. En hoe blij ben ik daar nu mee geweest, want…. tromgeroffel… meer tromgeroffel… spannende pianomuziek…. ik mag starten op het NK tijdrijden!!! En dat heeft bij onze amateur ADHDer een enorm stuiterbaleffect gegeven… bonk… bonk… bonk… bonk…
Het behalen van het NK was één van mijn doelen dit seizoen en dat dit dat lukt is zo ontzettend gaaf. En ja, ik ben nog steeds onzeker over mijn vorm en onzeker over andere zaken, maar ik mag daar van start en daar ga ik heel hard van genieten en natuurlijk wil ik daarbij ook zo goed mogelijk mijn best doen en zien waar dat toe leidt. Je bent natuurlijk niet voor niets wielrenster. En wat kan daar dan bij helpen: hele aardige mensen die hun disc wheel aan mij uit willen lenen, zodat ik met een zeer hoog moraal aan de tijdrit kan verschijnen en daar ook nog tijdwinst mee behaal.
Ik heb er vandaag voor het eerst mee getraind en dat gaf echt een boost. Met het vertrouwen voor woensdag zit het nu dus wel goed. Nieuwe helm, aero handschoenen en aero schoenhoezen maken mijn outfit voor woensdag compleet. Dan zie ik er in ieder geval snel uit, mocht ik toevallig op tv komen.
Hierbij wil ik ook nog even Bikeshop Amersfoort bedanken voor het vakkundig verwisselen van mijn remblokken en vooral het afstellen van de rem op het disc wheel. Het leek simpel, maar dat was het toch niet. En moet je je zorgen gaan maken als je zelfs van je fietsenmaker de opmerking krijgt: “Goh, jij hebt ook veel materiaal zeg”. Daarbij heb ik wel snel gemelde dat het disc wheel toch echt geleend is, maar verder heeft die toch wel een beetje gelijk denk ik. We kunnen bijna zelf een fietsenwinkel beginnen.
En hoe de komende dagen: beetje fietsen, veel rusten, alle stress het lijf uit en met zoveel mogelijk ontspanning en alle de nodige wedstrijdspanning twee keer richting Montferland. En wie kan daar beter bij helpen dan onze gezinslid Fenna (en die neemt haar taak heeeeeeel serieus haha). Na het NK ga ik ook zeker niet stilzitten en mijn wedstrijdschema is terug te vinden op de kalender op de website.
