Twee keer het hoogste treetje
Het weekend in gegaan met als doel drie keer podium en daar uiteindelijk twee van kunnen halen. Dat ik teleurgesteld ben met een 14e plek geeft wel aan wat voor stappen ik dit seizoen gezet heb en wat ik komende weken nog wil bereiken. Hieronder een terugblik op de afgelopen twee weken.
Na het NK heb ik niet echt kunnen rusten. De laatste twee weken van het schooljaar zijn erg chaotisch en hectisch geweest en hierdoor duurde het best lang voordat het NK een beetje uit mijn benen was. Ondertussen heeft mijn zus de sleutel van haar nieuwe huis gekregen, dus zaterdag 1 juli moest er ook nog even geklust worden.
Op zondag 2 juli stond de klimomloop van Ulestraten op het programma. Een mooie wedstrijd met veel hoogtemeters, dus dat ligt mij meestal goed. Een iets ander parcours dan vorig jaar, met een extra lusje door het centrum over kasseien met wat technische bochten. Op zich geen probleem, maar het werd wel wat erg glad toen het in de derde ronde ging regenen. Hierdoor kwam ik na 40-50 km in een achtervolgend groepje met ~10 dames terecht en werden we na 72 km uit koers gehaald toen we op dat moment voor de ~50 plek reden (ongeveer 130 gestarte meiden). Uiteindelijk hebben 40 dames de wedstrijd uitgereden. Zonder regen was het misschien wel anders afgelopen voor mij, maar kunnen rijden in de regen hoort ook bij de sport en op dit moment kan ik dat nog niet goed genoeg. Jammer, maar ik zie zelf al een groot verschil met vorig seizoen, waarbij de eerste regendruppel betekende dat ik gelijk op achterstand reed en het liefste meteen zou afstappen. Dus progressie geboekt, maar nog niet goed genoeg om een wedstrijd als deze onder dit soort omstandigheden te kunnen uitrijden.
Na de wedstrijd ging mijn blik gelijk al vooruit naar het weekend van 8 en 9 juli waar ik drie wedstrijden zou rijden. Op zaterdag eerst om 12.00 uur een omloop in Abbenbroek (18 rondjes van 4 km) waar ik erg veel zin in had. De start was goed en ik reed attent, alleen wilden mijn benen niet helemaal meewerken. In de vierde ronde ging het tempo flink omhoog en dat ging bij mij niet zo goed en dus reed er een groep van 13 dames weg, zonder mij. Ik had er flink de balen in, maar als de benen niet goed genoeg zijn, dan is het zo. Het achtervolgende groepje wilde niet echt goed meewerken, op een paar meiden na. Met een paar daarvan nog proberen weg te rijden, maar het groepje erachter sloot toch weer aan. Op vier ronden voor het einde was ik het zat en toen ben ik alleen door gereden en heb ik stand gehouden tot de finish, waardoor ik een 14e plek behaalde. Ik merk dat ik momenteel een goed vermogen kan draaien, gedurende langere tijd, maar dat ik niet zo goed pieksnelheden aan kan. Precies waar ik met de tijdrit op gefocust heb, dus het is ook niet zo gek. En dat ik teleurgesteld raak van deze uitslag, doet mij ook wel deugd. Ik kan meer, ik wil meer en dat gaat er ook nog wel uitkomen. Vorig seizoen was ik soms blij als ik überhaupt een wedstrijd uitreed of in criteriums niet gedubbeld werd door het peloton, maar dit seizoen wil ik gewoon bij de eerste groep meerijden en dat lukt ook best vaak. Andere doelstellingen en dus soms ook teleurstelling als het dan niet lukt.
Na de wedstrijd even benen weer losrijden en daarna op naar mijn persoonlijke soigneur van de dag, Annemieke. Ze was al goud waard voor de herstelmaaltijd, gebruik van de douche en dergelijke, maar uiteindelijk heeft ze mijn avondwedstrijd gered. Wat was er gebeurd... de aanhechting van mijn lies is altijd een zwakke plek en na de omloop vond deze dat het voor vandaag wel genoeg geweest was, dus ik kon amper nog lopen, fietsen of in/uit de auto komen. Gelukkig heeft Annemieke het goed genoeg opgelapt, zodat ik de koppeltijdrit kon starten.
Dit jaar reed ik helaas niet met Esther, maar had ik in mijn buurman een goede vervanger gevonden. De afgelopen weken hebben we op een rondje in de polder regelmatig geoefend en een tactisch plan uitgedacht. Rieks versnelt een stukje sneller, dus vooral met overnemen of na een bocht werd ik in de trainingen flink gelost. Ook in zijn wiel kon ik af en toe flink sterven, dus met het geblesseerde been, was ik best zenuwachtig voor de wedstrijd. De generale was goed verlopen met een snelheid van 41,1 km/h over 13 km, dus we hoopten deze wedstrijd ook ruim boven de 41 km/h te rijden en een gooi te doen naar het podium. Hoe is het afgelopen?
Nou, ik heb het gevoel gehad dat we gevlogen hebben. Ons tactisch plan werd perfect uitgevoerd, we hebben nergens wat laten liggen, ik heb zelfs nog een paar goede kopbeurten kunnen draaien en uiteindelijk kwamen we over de finish in 37min30 over 26,4 km, wat een gemiddelde van 42,26 km/h was. Dus dat vliegen... dat klopte best wel. Hiermee hebben we de eerste plaats behaald, dus erg geslaagd.
Daarna was het weer snel verder herstellen, want zondag moest ik nog een keer aan de bak. Dit keer bij het NK docenten. Helaas niet super veel vrouwen aan de start, maar alle categorieën (dus ook alle mannen) rijden door elkaar heen, dus er werd lekker doorgereden. Na een uur en twee ronden werd het afsprinten en heb ik de rood-wit-blauwe trui binnen gehaald. Qua prestatie staat de koppeltijdrit winnen echt boven aan, maar een rood-wit-blauwe trui is een mooie afsluiting van een inspannend wielerweekend.
En hoe nu verder? Deze week vooral herstellen, niet te veel doen, helaas twee wedstrijden moeten afzeggen en dan geneest mijn pees hopelijk snel. Zaterdag staat er een tijdrit op het programma die ik erg graag wil rijden, dus nu rustig aan doen, betekent hopelijk zaterdag starten.
