Koersen in Duitsland

Hoe kun je je vakantie nu het beste besteden... beetje bijkomen, klussen bij andere mensen, maar ook door veel te koersen. En waar? Veel in Nederland, maar de afgelopen twee weekenden in Duitsland. En gecombineerd met een korte vakantie en bezoekje Leipzig.

Na het einde van het schooljaar en het weekend beschreven in de vorige blog (3 wedstrijden in twee dagen) heb ik wel even moeten ontstressen. Ik wist dat ik veel van mijzelf gevraagd had met laatste loodjes van mijn studie, toetsen nakijken, rapportvergaderingen en nog 'even' twee NK's tussendoor. Zowel mentaal als fysiek was ik best op en dat is er in de eerste week van de vakantie allemaal uitgekomen. Zo'n week waar je vooral jezelf in de weg zit, maar toch goed besteed door te gaan klussen bij mensen met nieuwe huizen. Dan ben je lekker bezig, rust je mentaal heerlijk uit en worden andere mensen ook nog blij van je.

Na de eerste week was het tijd om naar Cottbus (uurtje van Berlijn, tegen de Poolse grens) te gaan voor een tweedaagse wedstrijd van de Rad-Bundesliga. Esther en ik hebben er gelijk een mini-vakantie van gemaakt. Aangezien er nogal een hoop spullen mee moesten, pasten dat niet in onze eigen auto en is er voor ons een busje geregeld, die vervolgens wel weer erg groot was, maar nu hoefden we zeker niet na te denken of alles er wel in zou passen.

Na een prima reis waren we rond de lunch in Cottbus, even auto uitladen en een uurtje later zaten we al op de fiets voor een rondje van anderhalf uur. Ik had er niet heel erg veel zin in, maar binnen vijf minuten was dat helemaal weg. Op vrijdag hebben we een wat groter rondje gereden. Iets meer dan dat ik normaal voor een wedstrijddag doe, maar ik wilde het parcours van de tijdrit wel echt even verkennen. Uiteindelijk ook een paar belangrijke passages uit de wegwedstrijd meegepakt (waaronder een kasseienstrook van 1 km).

Over de tijdrit wil ik niet te veel kwijt, behalve dat ik door een chagrijnige jury 1-1,5 minuut verloren heb, omdat die UCI-regels met eigen inzicht ging toepassen. Positieve uit die wedstrijd: ik merk dat ik steeds meer vermogen kan wegtrappen en dat nam ik mee voor zondag.

Het Girls Team Sachsen (Leipzig) rijdt ook in de Bundesliga en wat begon met "Kan ik bij jullie mee in de verzorging?" werd "Zullen we de krachten bundelen en samen rijden?". Op zondag was er een klassieker over 105 km met twee keer een kasseienstrook van 1 km, wat tussensprints en een glooiend wegdek, maar helaas nooit een echte klim onderweg. Onze opdracht was proberen weg te komen, als er een groep wegreed zonder ons, het gat dichtrijden en ik zou de sprinters zo goed mogelijk afzetten in de laatste kilometers. Het was een prima parcours, maar de weg was zo breed, dat het onmogelijk was om weg te komen. Voor mijn gevoel heb ik wel 50 keer aangevallen of achter een groepje aangesprongen, maar er kwam echt niemand weg. Ook na de tweede kasseien strook weg er door de voorste groep niet goed doorgetrokken (wat in Nederland echt nooit zou gebeuren) en konden er van achteruit toch weer een hoop meiden aansluiten. Het werd dus een massasprint. Op 5 km voor het einde vormden de eerste treintjes zich al, dus ook ik haalde onze sprinter op en bracht haar naar voren. Dit ging tot en met km 2 voor het einde prima, maar toen werd het een grote chaos. De finish lag op een straat zo breed als een snelweg, dus ruimte zat, maar toch moest ik in de laatste 500 m nog twee keer vol in de remmen omdat ze voor mij bijna vielen. Uiteindelijk rolde ik als 30e over de finish en mijn ploeggenoot van de dag als 12e. Qua resultaat misschien niet helemaal overeenkomstig met de manier van rijden, maar zelf wel erg tevreden over de dag. Mijn persoonlijke doelen van goed van voren zitten en veel aanvallen heb ik behaald en daarnaast merk ik dat mijn vorm langzaamaan weer begint te komen.

Je leest verder weinig over Cottbus: nou de stad is niet echt iets om over naar huis te schrijven. Geen aanrader voor een weekendje weg. Omgeving is op zich wel mooi, maar dan zit ik net zo lief in Leipzig.

Vanuit Cottbus zijn we doorgereden naar Leipzig om daar nog twee dagen te blijven. Wat hebben we daar gedaan? Bijgeklets met vrienden en natuurlijk een stukje (nou ja of iets meer dan) gefietst met grotendeels droog weer, maar op maandag ook nog een flinke plensbui. En in Leipzig moet je natuurlijk ook even winkelen en alvast twee hele leuke rokjes voor de winter gekocht. Leipzig voelt altijd als thuis en het valt mij altijd zwaar om weer naar Nederland te gaan, maar het bezoekje was in ieder geval erg geslaagd en ik ga gewoon snel weer die kant op.

Na Leipzig ben ik drie dagen thuis geweest. In die dagen met Peter nog een trainingskoers op Eemland gereden en op zondag mocht ik weer naar Duitsland. Dit keer voor de Sparkasse Giro in Bochum. Een criterium met een super sfeertje, goede prijzenpot en pittig parcours. Aangezien we met Belle een zeer sterke sprinter in de ploeg hebben, gingen we vandaag voor de dagwinst. Het plan was om als team te rijden en hopelijk kon Belle het dan afmaken in de sprint. Of nog idealer: een klein groepje weg met Belle erbij en de rest van ons afstoppen erachter. In alle gevallen: groepje weg minimaal iemand van ons erbij.

Hoe was het koersverloop: ik heb geprobeerd weg te rijden al vrij in het begin, maar kreeg geen ruimte. Uiteindelijk reed er een Italiaanse van een profploeg weg waar niemand op reageerde. Die reedt al vrij snel 30-50 sec weg en toen hebben we in de ploeg overlegd of we het zouden gaan dichtrijden. We kregen totaal geen hulp van de andere ploegen, maar ik heb mijzelf 4 ronden op kop gezet om het gat in dicht te rijden en in ieder geval niet groter te laten worden. Helemaal alleen kon ik dat natuurlijk ook niet en toen het gat teruggebracht was naar 20 sec. kregen we eindelijk wat hulp van andere ploegen. Uiteindelijk heeft ze nog best lang op zo'n 6 sec gereden. Daarna heb ik zelf nog een paar geprobeerd weg te rijden, maar ik was al redelijk kapot en ik kreeg ook geen ruimte. Na mijn laatste soort van aanval, sprong er weer een Italiaanse weg waar niemand op reageerde. Ik heb met alles wat er in mij zat haar weer bijgehaald. In de laatste drie ronden lag het tempo vrij hoog en kwam er niemand meer weg. Voor ons dus een goed scenario, want we waren allemaal vrij stuk, dus iemand terughalen had er waarschijnlijk niet meer ingezeten. Belle liet vervolgens haar powerbenen spreken door langs de Italiaanse sprinttrein (wat overigens een profploeg was) te rijden en op 500 meter de sprint aan te gaan en niemand die haar mee bij kon halen. Flink feest dus bij ons in de ploeg.

Vanaf nu vooral Nederlandse criteriums. Dat zal wel flink afzien worden, want ik weet wat daar momenteel voor snelheden gereden worden. Dat wordt andere doelen stellen en uiteindelijk zal ik er sterker van worden wat goed is voor het einde van het seizoen.